Książka składa się z sześciu rozdziałów. W logicznie uzasadnionej tokiem wywodów kolejności omawiane są Leibniza rozważania nad zagadnieniami relacji między językiem a umysłem, statusu metafizycznego języka, jego funkcji poznawczych, jego aspektu kulturowego, roli języka kontekście kulturowym, wreszcie językowych podstaw formułowanego przezeń projektu społeczno-politycznego. Obraz, który wyłania się z lektury całości tekstu, zapewne zdziwi czytelnika przyzwyczajonego do widzenia Leibniza jako po prostu nowożytnego racjonalisty konstruującego osobliwy system monadologii i broniącego tezy o najlepszym z możliwych światów. Szkice Haliny Święczkowskiej dają całościowy obraz konsekwentnej konstrukcji metafizycznej, epistemologicznej i także społeczno-politycznej. Ten całościowy obraz ukazuje się czytelnikowi dzięki ujęciu poszczególnych zagadnień właśnie przez pryzmat językowy – postawa metafizyczna i teoriopoznawcza filozofa staje się zrozumiała dzięki uwzględnieniu jego stanowiska w kwestii roli i znaczenia języka dla zrozumienia natury świata i człowieka; od przeciwnej strony to ujmując, wolno ocenić, że dzięki lekturze tej książki staje się jasne, dlaczego bez uwzględnienia Leibniza teorii języka nie można właściwie zrozumieć Leibniza teorii świata i człowieka. Co więcej, czytelnik zobaczy Leibniza nie tylko jako racjonalistę i logika tworzącego w trybie dedukcyjnym konstrukcje metafizyczne, ale zarazem jako empiryka, któremu jego własne badania na materiale języka naturalnego umożliwiają formułowanie zarówno tez o charakterze filozoficznym, jak i tez o charakterze społeczno-politycznym, przy czym są to tezy ze sobą spójne. Ten wymiar poznawczy książki Haliny Święczkowskiej uważam za szczególnie cenny. (z recenzji wydawniczej prof. J. Kopani)
Książka upamiętnia 370 rocznicę urodzin G. W. Leibniza i 300 rocznicę jego śmierci.
Ta pozycja nie zawiera żadnych recenzji.
Zapraszamy do dodania pierwszej.