Z miłości do rozumu. O etyce Arnolda Geulincxa (1624-1669)

Opis książki

Historia filozofii europejskiej XVII wieku jest niezwykle bogata. W tym czasie żyli i działali filozofowie, którzy odcisnęli trwałe piętno nie tylko na myśli filozoficznej, ale także naukach szczegółowych i polityce. Obok jednak takich filozofów, jak Ren´e Descartes, Gottfried Wilhelm Leibniz czy Baruch Spinoza w okresie tym było także wielu, z którymi historia obeszła się po macoszemu. Można by powiedzieć, że uczyniła to zasłużenie, bo nie stworzyli tak oryginalnych systemów filozoficznych; ale czy jakakolwiek koncepcja filozoficzna po Platonie i Arystotelesie jest całkowicie oryginalna? Każdy filozof, choćby nawet programowo odrzucał poglądy i dorobek poprzedników, jest z nimi związany, w jakiś sposób od nich zależy. Można też wskazać inny powód odsunięcia na margines, a mianowicie przesłonięcie przez osiągnięcia następców, którzy czerpiąc z przedstawionej przez kogoś teorii czy tezy filozoficznej, dokonali jej rozwinięcia, zajmując tym samym główne miejsce w jej historii.
I to właśnie przydarzyło się filozofowi, któremu poświęcone jest niniejsze opracowanie – Arnoldowi Geulincxowi. Jest on znany w kręgu historyków filozofii przede wszystkim jako jeden z twórców tak zwanej teorii okazjonalizmu – teorii próbującej wyjaśnić zasady wzajemnego oddziaływania całkowicie odmiennych substancjalnie bytów: ducha i ciała.